Maxxis Rambler

Rambler był jednym z pierwszych gravelowych modeli Maxxisa i ma łatkę opony „do wszystkiego”.

Zastosowano tu gęsty, drobny bieżnik o kwadratowych klockach w centralnej strefie oraz wyraźnie zaznaczone boczne krawędzie. Układ ten ma na celu zminimalizowanie oporów toczenia przy jednoczesnym zachowaniu przewidywalności prowadzenia na luźnym podłożu.

Rambler jest dostępny w wielu szerokościach i wariantach, co pozwala dopasować go do różnych konfiguracji rowerów i stylów jazdy. Dostępne szerokości (700×38, 40, 45, 50 mm oraz 650×47) pozwalają dobrać zestaw od lekkiego gravel race po bikepackingowy zestaw z zapasem objętości. Po przemnożeniu dostępnych szerokości, wariantów (60 TPI z SilkShield z lub 120 TPI z EXO) oraz wersji kolorystycznych boczków (czarny lub brązowy), powstaje imponujący zestaw, który możecie prześledzić na stronie producenta.

Maxxis Reaver

Reaver to nowszy projekt, opracowany w odpowiedzi na coraz popularniejsze wyścigi gravelowe.

W odróżnieniu od Ramblera, tutaj środkowa strefa bieżnika jest znacznie niższa i bardziej gładka, co redukuje opory toczenia i poprawia dynamikę przy wyższych prędkościach.

Małe, diamentowe klocki w centrum są ściśle rozmieszczone, by zapewnić ciągły kontakt z podłożem, natomiast boczne krawędzie zostały wzmocnione wyższymi, ostrzej profilowanymi kostkami – to one odpowiadają za stabilność w zakrętach i kontrolę na luźnych nawierzchniach.

Pod względem konstrukcyjnym Reaver korzysta z podobnych rozwiązań co Rambler: karkas o gęstości 120 TPI, ochrona EXO i standard tubeless.

To opona wyraźnie zaprojektowana pod kątem wyścigów – występuje w 2 wariantach szerokości: 40 i 45c, ma być szybka i bardzo bezpośrednia w reakcji.

Rambler

Na test Ramblera wyczekaliśmy do jesieni, aby sprawdzić jak zachowuje się z możliwie najszerszym spektrum warunków.

W wariancie 60 TPI z warstwą SilkShield na twardych, suchych szutrach Rambler prowadzi się stabilnie, ale dość twardo. Karkas o niższej gęstości włókien wymaga niższego ciśnienia, by opona w ogóle zaczęła dobrze tłumić nierówności i układać się pod podłożem. W granicach 2,0 bar i mniej komfort i trakcja wyraźnie się poprawiają, natomiast przy wyższych wartościach opona staje się sztywna i „podbija” rower nawet na drobnym żwirze.

Na asfalcie czuć, że nie jest to opona stworzona do szybkich przejazdów. Opory toczenia są wyraźnie zauważalne — zwłaszcza w porównaniu do lżejszych, 120 TPI lub typowo wyścigowych modeli. Rambler toczy się ciężej, z lekkim „matowym” oporem, który przy dłuższej jeździe potrafi męczyć.

Z drugiej strony, zachowuje bardzo dobrą stabilność i neutralność w prowadzeniu. W zakrętach nie zaskakuje i daje poczucie dużej pewności – przejście z centralnej strefy na bok opony odbywa się płynnie, bez nagłych uślizgów czy szarpnięć. Na mokrym asfalcie trzyma się za to świetnie, szczególnie jeśli większość sezonu spędziło się na semislickowych wynalazkach.

Na suchych szutrach i twardych drogach leśnych Rambler wypada solidnie. Opona dobrze klei się do podłoża, a bieżnik pracuje równomiernie. Przy niskim ciśnieniu zachowuje dobrą trakcję i przewidywalność w zakrętach – szczególnie wtedy, gdy nawierzchnia jest ubita, ale nie luźna. Nie daje efektu „katapulty” przy przyspieszaniu, ale też nie traci rytmu na podjazdach.

W mokrym terenie i błocie widać ograniczenia tej konstrukcji. Bieżnik o drobnym wzorze szybko się zalepia, szczególnie w gliniastych partiach, przez co traci część przyczepności. Na liściach i wilgotnym, rozjeżdżonym podłożu Rambler zachowuje się poprawnie, ale nie daje tej pewności, którą oferują bardziej agresywne modele. Wymaga uważnej pracy ciałem i równomiernego obciążenia – zbyt gwałtowne manewry kończą się uślizgiem tylnego koła.

Na plus trzeba zapisać przewidywalność zachowania. Rambler nie zaskakuje nagłym oderwaniem przyczepności – traci ją stopniowo i daje kierowcy czas na reakcję. W zakrętach, nawet w mokrych warunkach, prowadzi się liniowo, co daje poczucie kontroli.

Pod względem komfortu – to raczej sztywniejsza opona. Na dłuższych trasach, przy wyższym ciśnieniu, można odczuć więcej drgań i mniej „żywego” tłumienia mikro nierówności. Odpowiednie zejście z ciśnieniem jest tu kluczowe – dopiero wtedy Rambler zaczyna realnie „pracować” pod rowerem i oferować sensowną przyczepność bez poczucia toporności.

Po miesiącu jazdy widać że to konstrukcja, która stawia na trwałość i spokój, nie na emocje.
Nie jest szybka, nie jest lekka, ale działa — i to konsekwentnie. Daje stabilność, trzyma kierunek, nie wpada w nerwowość przy niskich prędkościach ani w poślizgi przy dużym obciążeniu.

Reaver

Od pierwszych kilometrów widać, że Reaver to opona o zupełnie innym charakterze niż Rambler. Jeśli Rambler to model stworzony po to, by dojechać daleko i spokojnie, Reaver został zaprojektowany, by dojechać szybko — najlepiej po twardym, suchym szutrze, gdzie można wykorzystać jego potencjał.

To opona o wyraźnie sportowym temperamencie, z niskim profilem bieżnika i lekkim karkasem, która premiuje dynamikę, a nie komfort.

Na suchych, ubitych nawierzchniach Reaver czuje się jak w domu.
Centralny pas opony ma niski, diamentowy wzór, który toczy się lekko i cicho. W porównaniu do Ramblera różnica w oporach toczenia jest wyraźna — rower chętniej przyspiesza, utrzymuje prędkość i lepiej reaguje na każde mocniejsze naciśnięcie korby.
Na twardym szutrze czy suchych drogach leśnych Reaver daje poczucie lekkości, płynności i bardzo dobrej efektywności energetycznej.

W zakrętach, mimo niskiego bieżnika, opona trzyma się poprawnie. Boczne klocki, choć niezbyt wysokie, mają ostre krawędzie i przy odpowiednim ciśnieniu potrafią pewnie „wgryźć się” w podłoże.

Reaver prowadzi się precyzyjnie, z dobrym czuciem i bez nerwowości, choć wymaga aktywnej jazdy: przy większej prędkości i agresywnym złożeniu opona wyraźnie informuje o granicy przyczepności.

Na asfalcie Reaver wypada bardzo dobrze jak na typowo gravelową oponę. Opory toczenia są niskie, dźwięk toczenia znikomy, a całość daje wrażenie lekkości porównywalnej z najlepszymi modelami wyścigowymi segmentu.
W suchych warunkach zachowuje się stabilnie, w mokrych – poprawnie, ale z ograniczonym marginesem bezpieczeństwa. Niski bieżnik sprawia, że opona szybciej traci kontakt na wilgotnych łukach, dlatego jazda po mokrym asfalcie wymaga ostrożniejszego prowadzenia.

W luźnym terenie i na mokrym podłożu Reaver pokazuje swoją ograniczoną stronę.
To nie jest opona, która dobrze znosi błoto, glinę czy głęboki żwir. Niski profil bieżnika szybko się „zapycha”, a trakcja na podjazdach wyraźnie spada.
Opona wymaga wtedy precyzyjnej pracy ciałem – nie można pozwolić sobie na gwałtowne manewry, bo tylne koło potrafi uciec przy utracie przyczepności. Nie ma też tego samego poziomu stabilności bocznej co Rambler – w zakrętach na mokrym lub sypkim podłożu trzeba jechać z rezerwą.

Pod względem komfortu Reaver jest bardziej bezpośredni. Cieńszy karkas i niższy profil sprawiają, że opona przekazuje więcej informacji z nawierzchni — i nie zawsze są to informacje mile widziane.
Na gorszej jakości szutrach czy rozjeżdżonych drogach potrafi być męcząca, szczególnie przy wyższym ciśnieniu.

Optymalne wartości to ok. 2,1–2,3 bar dla masy ridera w granicach 70–75 kg — wtedy opona utrzymuje dobrą równowagę między trakcją a sztywnością.

Reaver sprawia, że rower „chce jechać” – nawet na dłuższych trasach nie daje poczucia ciężkości. To opona, która najlepiej sprawdza się w szybkich wyścigowych ustawieniach, suchych maratonach gravelowych i codziennych rundach na twardych nawierzchniach.